اسلام دین هدایت و سعادت بشر، از طرف خداوند سبحان است. قوانین اسلام با فطرت بشر ارتباط مستقیم دارد. زندگی‌ها در صورتی به آرامش، رفاه، لذت مادی و معنوی می‌رسند که دستورات خداوند را به خوبی بشناسند و به آنها عمل کنند. امروزه کسانی که دین را مانع اهداف شیطانی خود می‌دانند، برخی از قوانین دین را بدون تبصره‌ها و شرایط آن، بین مردم رواج می‌دهند، تا بدین وسیله چهره زیبای دین را مخدوش کنند، مثلا می‌گویند: خداوند به مردها اجازه کتک زدن همسرش را داده است، ولی این اجازه را به زن نداده است و... .
دشمنان زورگو و ظالم که خودشان اصلا ارزشی به جایگاه زن قائل نیستند و
آنها را ابزاری برای شهوت‌رانی، تبلیغ کالا و سایر اهداف شومشان استفاده
می‌کنند، به هزاران توصیه‌ای که دین درباره زنان کرده است، توجهی ندارند و
آنها را تبلیغ نمی‌کنند، فقط انگشت روی قانونین خاصی گذاشته‌اند که در
شرایطی خاص و با رعایت مراحلِ خاصی توصیه شده است. آنها می‌خواهند با
برجسته کردن عنوان قانون، بدون اشاره به شرایط آن، چهره زیبا، حق طلب،
آرامش بخش و زندگی ساز دین را، در نگاه دیگران تخریب کنند.
زن در دین مبین اسلام، دارای جایگاه بسیار ارزشمندی است که هیچ کسی و
چیزی به آن جایگاه نمی‌رسد. خداوند در قرآن کریم زن را مایه آرامش انسان
قرار داده است و می‌فرماید:
«وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ
لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَ جَعَلَ
بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ فی ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ
یَتَفَکَّرُونَ [روم/21]
و از نشانه‌هاى او اینکه همسرانى از جنس خودتان براى شما آفرید تا در
کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد، در این
نشانه‌هایى است، براى گروهى که تفکّر می‌کنند.»
در احادیث رسول خدا و اهل بیت (علیهم‌السلام) که در واقع مفسران واقعی
قرآن کریم هستند، در خصوص جایگاه و ارزش زن، تعابیر بسیار زیبایی به کار
رفته است. مثلا در حدیثی زنان را به گل تشبیه کرده‌اند که باید با او با
ظرافت رفتار کرد و کارهای ظریف را به او واگذار نمود. امام علی
(علیه‌السلام) می‌فرماید:
«کارى که در توان زن نیست به او نسپار؛ زیرا او چون گُلى است (ظریف و آسیب پذیر) نه قهرمان و کار فرما.» [1]
در حدیث دیگری رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و له) پاداش مردی که محارم خود
را خوشحال کند، را شادی در قیامت معرفی کرده است و می‌فرماید:
«خداى بزرگ، به زنان مهربان‌تر از مردان است و هیچ مردى، زنى از محارم
خود را خوشحال نمى‌کند، مگر آن که خداوند متعال او را در قیامت شاد
مى‌کند.» [2]
حضرت در حدیث دیگری مردان را به نیکی کردن و رفتار مناسب، با زنان دعوت کرده است و می‌فرماید:
«یکدیگر را به رفتار نیک با زنان سفارش کنید.» [3]
امام صادق (علیه‌السلام) نیز خیر و برکت را در وجود و حضور زنان معرفی کرده و می‌فرماید:
«بیشترین خیر و برکت در زنان است.» [4]
دین مبین اسلام، ضمن اینکه هدایت بخش به سوی استوارترین راه‌ها است،
شفای دردهای مادی و معنوی، جسمی و روحی را نیز بیان کرده است. ممکن است زنی
حد و حدود خود را زیر پا گذاشته و سر ناسازگاری بردارد، خداوند از مردان
خواسته است برای اصلاح چنین زنانی، در مرحله نخست آنان را پند و موعظه
بدهند و با محبت و مهربانی آنان را به تغییر مسیر اشتباه خود، دعوت کنند،
اگر این مرحله موثر واقع نشد و زن به ناسازگاری خود ادامه داد، مرحله دوم
که بی‌اعتنایی و قهر کردن است باید اجرا شود و مرد با قهر کردن، عدم رضایت
خود را از رفتار آن زن آشکار سازد. اگر این عکس العمل نیز موثر واقع نشد و
زن همچنان به عداوت و دشمنی و ناسازگاری خود ادامه داد، نوبت به تنبیه بدنی
می‌رسد که این تنبیه، باید ملایم و خفیف باشد به طورى که موجب شکستگى،
مجروح شدن و کبودى بدن زن ناشزه نشود. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید:
«وَ اللاَّتی تَخافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَ اهْجُرُوهُنَّ فِی الْمَضاجِعِ وَ اضْرِبُوهُنَّ [نسا/34]
و امّا آن دسته از زنان را که از سرکشى و مخالفت‌شان بیم دارید، پند و اندرز دهید! (و اگر مؤثر واقع نشد،) در بستر از آنها دورى نمایید! و (اگر هیچ راهى جز شدت عمل، براى وادار کردن آنها به انجام وظایفشان نبود،) آنها را تنبیه کنید!»
این قانون فقط مخصوص دین مبین اسلام نیست، بلکه در تمام قوانین دنیا،
هنگامى که طریق مسالمت‌آمیز براى وادار کردن افراد به انجام وظیفه، مؤثر
واقع نشود، متوسل به خشونت می‌شوند، نه تنها از طریق ضرب، بلکه گاهى در
موارد خاصى مجازات‌هایى شدیدتر از آن نیز قائل مىشوند که تا سرحد اعدام
پیش می‌رود. قوانین بشری ممکن است فقط جنبه بازدارنگی از طریق ایجاد ترس
داشته باشد، اما قانون خداوند دربردارنده نوعی درمان است که با تنبیه بدنی
محقق می‌شود. روانکاوان امروز معتقدند که جمعى از زنان داراى حالتى
بنام «مازوشیسم» (آزارطلبى) هستند و گاه که این حالت در آنها تشدید می‌شود،
تنها راه آرامش آنان تنبیه مختصر بدنى است، بنابراین ممکن است حکم تنبیه
زنان، ناظر به چنین افرادى باشد که تنبیه خفیف بدنى در موارد آنان جنبه
آرام بخشى دارد و یک نوع درمان روانى است.» [5]
ممکن است کسی بگوید: اگر مردی چنین خصوصیاتی داشته باشد و از وظایف خود
سربازند و همسرش را مورد آزار و اذیت قرار بدهد، آیا زن نیز می‌تواند مرد
را کتک بزند؟ در پاسخ می‌گوییم: اگر مردی خصوصیات فوق را داشته باشد، توسط
حاکم شرع مورد مجازات قرار خواهد گرفت؛ چون در توان زن نیست که بخواهد
همسرش را کتک بزند و کتک زدن با روحیه لطیف و جسم ظریف زن منافات دارد.
با توجه به مطالبی که ذکر شد، به این نتیجه می‌رسیم که اسلام دین
عقلانیت و منطق است، بین مرد و زن در درگاه خداوند تفاوتی نمی‌باشد، ملاک
برتری، تقوا و عمل صالح است، [6] اما در عرصه اجتماع و روابط بین زن و مرد،
زن همچون گلی است که باید با ظرافت و نرمی با او برخورد کرد و مورد نوازش
قرار داد، اما اگر زنی، به بیماری ناسازگاری مبتلا شود، تنبیه مختصری که
آسیب بدنی به او نرساند، همچون درمانی است که او را آرام کرده و به زندگی
عادی و طبیعی باز می‌گرداند.
__________________________________
پی نوشت‌ها
[1]. «وَ لا تُمَلِّکِ المَرأَةَ أَمرَها ما جاوَزَ نَفسَها فَإِنَّ
المَرأَةَ رَیحانَةٌ و َلَیسَت بِقَهرَمانَةٍ...» مجلسی، محمد باقر، بحار
الانوار، چاپ گوناگون، انتشارات اسلامیه، تهران، ج 74، ص 235.
[2]. «إنَّ اللّه تَبارَکَ و َتَعالى عَلَى الناثِ أَرأَفُ مِنهُ
عَلَى الذُّکُورِ و َما مِن رَجُلٍ یُدخِلُ فَرحَةً عَلَى امرَأَةٍ بَینَهُ
وَ بَینَها حُرمَةٌ إِلاّ فَرَّحَهُ اللّه تَعالى یَومَ القیامَةِ؛»
عطاردی، عزیز الله، مسند الإمام الرضا (علیه‌السلام)، چاپ اول، انتشارات
آستان قدس، مشهد، 1406ق، ج 2، ص 277.
[3]. «اِستَوصُوا بِالنِّساءِ خَیرا» پاینده، ابوالقاسم، نهج الفصاحه، چاپ چهارم، انتشارت دنیای دانش، تهران، 1382ش، ص 210.
[4]. «یَقُولُ أَکْثَرُ الْخَیْرِ فِی النِّسَاء» من لا یحضره الفقیه، چاپ دوم، جامعه مدرسین، قم، 1404ق، ج 3، ص 386.
[5]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، چاپ اول، انتشارات دار الکتب الإسلامیه، تهران، 1374ش، ج 3، ص 375.
[6]. «إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاکُمْ [حجرات/13] گرامىترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست».
انتهای پیام/
